Εναλλακτικός τίτλος: Η μοναξιά και η δύναμη της ευγένειας*
“These days, loneliness is the new cancer – a shameful, embarrassing thing, brought upon yourself in some obscure way. A fearful, incurable thing, so horrifying that you dare not mention it; other people don’t want to hear the word spoken aloud for fear that they might too be afflicted.”
Η Eleanor είναι από αυτές τις ηρωίδες που σε ακολουθούν για πολύ ακόμα αφού θα τελειώσεις το βιβλίο. Η ιστορία της με άγγιξε όσο λίγες, γιατί είναι μια ιστορία κακοποίησης και των χιλίων κακών που αυτή έπεται, μια ιστορία μοναξιάς, αλλά και μια ιστορία για τη δύναμη της καλοσύνης. Η συγγραφέας αφήνει μόνο του τον αναγνώστη να καταλάβει ότι κάτι πάει στραβά με την Eleanor, από τις αντιδράσεις της ηρωίδας σε απλές και καθημερινές καταστάσεις, αλλά και από τις αντιδράσεις των γύρων της. Η ίδια η Eleanor, που αφηγείται και την ιστορία, δεν θεωρεί ότι πάει κάτι στραβά με αυτήν: έχει τη δουλειά της, την ρουτίνα της, την πίτσα της από το TESCO κάθε Παρασκευή απόγευμα, τα εβδομαδιαία τηλεφωνήματα με την μητέρα της, τις φαντασιώσεις της, και τίποτα και κανέναν άλλον στη ζωή της.
Είναι εντάξει, σας ευχαριστεί που ρωτάτε. Δεν θέλει να τη λυπηθείτε, και ούτε η ίδια λυπάται τον εαυτό της. H Eleanor θα αναφερθεί σε γεγονότα που της έχουν συμβεί με απάθεια, θυμίζοντας στους σοκαρισμένους συνομιλητές της, ότι είχε πάντα ό,τι χρειαζόταν, νερό, φαΐ και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της. Εμείς φρίττουμε, και περιμένουμε με κάθε γύρισμα της σελίδας, να επαληθευθεί το χειρότερο που βάζουμε με το νου. Αισθανόμαστε αυτά που Eleanor δεν αισθάνεται. Καταλαβαίνει ότι τα εβδομαδιαία τηλεφωνήματα με την μάνα της, την κάνουν να τρέμει από φόβο, καταλαβαίνει ότι η μάνα της βρίσκεται πολύ μακριά, σε “ένα κακό μέρος, για κακούς ανθρώπους” αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί, και ούτε προσπαθεί. Όταν τα βράδια δε θα μπορεί να κοιμηθεί, θα πιει δυο μπουκάλια βότκα, και θα είναι πάλι εντάξει. Μην ανησυχείτε, η Εleanor είναι πάντα εντάξει.
Η Eleanor είναι μόνη, κατάμονη, μέχρι να γνωρίσει τον Raymond, τον ευγενικό της συνάδελφο. Οι καθημερινές πράξεις καλοσύνης του, η υποστήριξη και η φιλία του, θα βοηθήσουν να μαζέψει τα κομμάτια της, και να κάνει το πρώτο δειλό βήμα προς την αναγνώριση του προβλήματος της. Και αυτός είναι ο δεύτερος κύριος άξονας του βιβλίου: πώς με την καλοσύνη, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, και τη ζωή των γύρω μας.
“If someone asks you how you are, you are meant to say FINE. You are not meant to say that you cried yourself to sleep last night because you hadn’t spoken to another person for two consecutive days. FINE is what you say.”
Τα βιβλία που καταπιάνονται τα τελευταία χρόνια με θέματα ψυχικής υγείας είναι πολλά – είναι βέβαια και η μάστιγα της εποχής μας αυτή. Και είναι δυστυχώς υποτιμημένη. Οι ειδήσεις για αυτοκτονίες ανθρώπων που στα μάτια μας φαίνεται να τα είχαν όλα είναι πιο συχνές από ότι πρέπει. Τι τους έλειπε, αναρωτιόμαστε. Δυστυχώς τις ζωές των άλλων δεν τις ξέρουμε, οπότε ας μη βιαστούμε να τις κρίνουμε. Οφείλουμε να προσπαθούμε περισσότερο να μπούμε στη θέση του άλλου και να αναγνωρίσουμε το ενδεχόμενο να τραβάει μεγάλο ζόρι, ακόμα και όταν το συγκεκριμένο ζόρι το δικό μας το μυαλό δεν μπορεί να το συλλάβει.
Όπως και να έχει, στην τελική το the Eleanor Oliphant is completely fine είναι παρόλα αυτά ένα αισιόδοξο βιβλίο, το μήνυμα του οποίου είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για κανένα μας. Έχω την εντύπωση πως δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ελληνικά – τουλάχιστον σύμφωνα με μια γρήγορη αναζήτηση στα ιντερνετς. Να το διαβάσετε, και να το δώσετε και σε άλλο κόσμο να το διαβάσει, γιατί είναι ένα βιβλίο που θα θέλετε να συζητήσετε νομίζω.
*Το βιβλίο το διάβασα όταν, λίγο πριν επιστρέψω Ελλάδα, επισκέφτηκα φίλους στο Λονδίνο. Εκεί είχα γράψει και αυτή την ανάρτηση. Ποιος ξέρει γιατί δεν τη δημοσίευσα ποτέ. Μάλλον, το ξέχασα.
τζιν με τόνικ 