Hey there (το ποστ το χρωστούμενο)

Hey there.

Πότε πέρασαν τρεις μήνες; It took me έναν χαλασμένο υπολογιστή, μερικά deadlines στη δουλειά και κάτι απανωτές παραιτήσεις συναδέλφων για να εξαφανιστώ από εδώ μέσα, παντελώς και χωρίς κουβέντα. Ούτε για τα versatile blogger awards δεν έγραψα μια λέξη, και συγχωρήστε μου την αγένεια και την απόλυτη σιωπή, αλλά, έστω και τώρα, σας ευχαριστώ πολύ, Πότε πότε την Κυριακή και Style Rive Gauche!

Τρεις μήνες μετά, η κατάσταση μου δεν έχει αλλάξει και πολύ από την τελευταία μου ανάρτηση.  Υπήρχαν πράγματα για τα οποία θα μπορούσα να σας γράψω πάντως: έκανα ένα υπέροχο roadtrip, είδα τη δεύτερη σεζόν του Outlander, και τελείωσα την τετραλογία της Νάπολης. Όσο και να ήθελα να log in στο ρημάδι το wordpress όμως, τα παράτησα. Αρνιόμουν να κάτσω να γράψω από το κινητό, χωρίς υπολογιστή. Και όσο το άφηνα, με άφηνε.

Θα γράψω για τα παραπάνω όμως, και σύντομα. Σήμερα, που είναι η πρώτη μου μέρα άνεργη, ήθελα απλά να σας πω ένα γρήγορο γεια και ένα ειλικρινές συγνώμη για την αποχή. Ελπίζω, με τον ελεύθερο χρόνο που θα έχω πλέον, να είμαι πραγματικά πιστή στο blogging και να γράψω για όλα αυτά που ήθελα να γράψω εξαρχής: την επιστροφή και την προσαρμογή μου στην Ελλάδα, μετά από μια σχεδόν δεκαετία στα ξένα.

Εντωμεταξύ, η ανάρτηση η σωστή, η χρωστούμενη, μα καθυστερημένη (πείτε πως είναι Απρίλης 2018, εεε;;).

Είμαι εντελώς εκτός χρόνου, αλλά θα ήταν σωστή αγένεια, αν δεν παρέθετα και εγώ με τη σειρά μου τα 15 αγαπημένα μου blogs:

1. Πότε πότε την Κυριακή
2. Just me and my Books 
3. Style Rive Gauche
4. Agapi Reads
5. Over the place
6. cherrybookish’s Blog
7. Cocooning cat
8. Cinnamon Spark
9. Oh that Book
10. Here till Sunday
11. Mind’s lab
12. Join the book side
13. Μονοπάτια
14. Zizeloni van Kat
15. Ο κύριος Λι

Και εν συντομία, 10 πράγματα για μένα:

• Είμαι στα 30+, μεγάλωσα στην Κρήτη, αλλά όταν σκέφτομαι το “σπίτι μου” στην Ελλάδα, σκέφτομαι πάντα την Αθήνα.
• Το να διαβάζω παραμένει το νούμερο ένα αγαπημένο μου σπορ, και ας το έχω ρίξει στο bingewatching τώρα τελευταία. Άλλα σπορ δεν κάνω, περπατάω όμως πολύ.
• To τελευταίο βιβλίο που αγόρασα είναι η Μοναδική Ιστορία του Julian Barnes, και αυτό τον Απρίλη. Έκτοτε απέχω από τις αγορές, λόγω μετακόμισης.
• Το πρώτο βιβλίο που με θυμάμαι να διαβάζω ήταν το Καπλάνι της Βιτρίνας, της Αλκης Ζέη. Μόλις είχα τελειώσει την Α δημοτικού και θυμάμαι ρωτούσα συνέχεια τους γονείς μου “τι είναι δικτατορία;”. Δεν το πολυκαταλάβαινα να πώ την αλήθεια, αλλά μου άρεσε πολύ.
• Τον καφέ μου τον πίνω πάντα σκέτο, μαύρο, κατάμαυρο. Το μάντρα μου είναι ότι ο καφές με γάλα ή ζάχαρη παύει να είναι καφές. Having said that, εγώ ή ίδια, δε ξέρω να φτιάχνω καθόλου καλό καφέ – θα είναι ή πολύ πικρός ή πολύ νερουλός.
• Μπορώ να τρώω μακαρόνια κάθε μέρα. Το ίδιο και το παγωτό.
• Αν με ρωτήσετε ποια είναι η αγαπημένη μου σειρά, θα σας πω το Mad Men. Στην πραγματικότητα η σειρά που θα δω κάθε χρόνο, από μία φορά τουλάχιστον, και από την αρχή, μέχρι το τέλος είναι η Ντόλτσε Βίτα. Αν πάλι με ρωτήσετε  ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία, θα σας πω το “Οταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλι” και θα είναι αλήθεια.
• Μπορείς να με εκνευρίσεις, αν με αποκαλέσεις κοπελιά, χρυσούλι μου, γλυκιά μου και όλα τα συναφή, χωρίς να με ξέρεις.
• Έχω πολύ μεγάλη οικογένεια στη Βραζιλία και πάω πολύ συχνά.
• Οι άνθρωποι γενικά συμπαθούν το σύζυγό μου πιο πολύ από μένα.

Αυτά προς το παρόν.

Σας φιλώ γλυκά, από το βαγόνι 6, θέση 76 του Εurostar, με προορισμό το Λονδίνο. Θα περάσω εκεί κάποιες μέρες, με ορισμένους από τους πιο καλούς μου φίλους, ώστε να γιορτάσουμε το τέλος της εποχής εκείνης που μας χώριζε μόνο ένα κανάλι – αυτό της Μάγχης – και μπορούσαμε να βρισκόμαστε κάθε δεύτερο μήνα.

Να περνάτε όμορφα, και keep blogging!

(όχι σαν μερικές, μερικές)

S.