ΕΥΠΟ θα πει πολύ ευχαριστημένη.

Aυτό το καλοκαίρι ήλθαν τα πάνω κάτω.  Το πλάνο -γυρνάω-στην-Ελλάδα–κάνω-λίγο τη- spouse πήγε περίπατο σε είκοσι μέρες από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Δεν πρόλαβα να αδειάσω κούτες και ο  Γ. έχασε τη δουλειά του εντελώς αναπάντεχα. Μετά, βρήκα εγώ δουλειά, εντελώς αναπάντεχα. Και όλα αυτά σε διάστημα δύο εβδομάδων. Ένα συναισθηματικό rollercoaster: από τη χαρά που γύρισα, στην πρώτη μεγάλη απογοήτευση, μετά αμφιβολίες, πανικός και μετά ξανά χαρά, και, επιτέλους, κάποια προοπτική.

Όταν έμαθα ότι θα ξεκινούσα στη νέα μου δουλειά αρχές Σεπτέμβρη, ήταν τέλος Ιούλη. Σε mood Αλίκη Βουγιουκλάκη – “βρήκα μια σπουδαία θέση κυρ Στέφανε” – και θέλοντας να αφήσουμε πίσω την κακή εμπειρία που είχε ο Γ. αποφασίσαμε ότι δεν είχαμε κανένα λόγο να μείνουμε στην Αθήνα τον Αύγουστο. Φορτώσαμε το αμάξι, και με ελάχιστο planning, φύγαμε  για ένα μήνα διακοπών: Κρήτη, Πελοπόννησο και Ιταλία*. Γυρίσαμε πίσω, εντελώς κατάκοποι και ταπί, αλλά χαρούμενοι, που επιτέλους, τα καταφέραμε και φύγαμε για ένα μήνα διακοπών. Ένα μήνα, ακούς κυρ Στέφανε;

Τώρα, ενάμιση μήνα μετά την επιστροφή μας, μπόρεσα να μαζέψω λίγο τη σκέψη μου και να γράψω δύο γραμμές. Στην Αθήνα, παλεύουμε να φτιάξουμε μια ρουτίνα, ακόμα όμως δεν τα έχουμε καταφέρει. Όλα είναι οικεία και ταυτόχρονα καινούργια. Νιώθουμε σαν στο σπίτι μας αλλά και έξω από τα νερά μας. Ωραίο είναι αυτό λιγάκι, να νιώθεις τον ενθουσιασμό του καινούργιου και το οικείο του παλιού ταυτόχρονα.

Η Αθήνα προς το παρόν με ανταμείβει κάθε φορά που φεύγω από τη δουλειά και ο ήλιος με λούζει, κάθε φορά που επιλέγω να κατέβω στο μετρό Ακρόπολη και περπατάω την Ερεχθείου για να φτάσω σπίτι μου, κάθε φορά που κάθομαι στις Αθηναϊκές αυλές με ένα βιβλίο στο χέρι. Η πόλη είναι τόσο ενδιαφέρουσα, σε κάθε στροφή σε εκπλήσσει, και ας μην είναι παραδοσιακά όμορφη, και ας έχει ένα σωρό προβλήματα. Αυτό πρέπει να είναι οι πόλεις, ενδιαφέρουσες. Έχω πέσει με τα μούτρα στο θέατρο, τις συναυλίες, τις παρουσιάσεις βιβλίων, και δεν καταφέρνω να παρακολουθήσω ούτε το 1/10 όσων θέλω να παρακολουθήσω.

Κατά τα άλλα, μου έκανε εντύπωση, πόσο εντύπωση μου έκανε το ελληνικό σουπερμάρκετ. Στο Βέλγιο, είχες δύο με τρεις επιλογές για κάθε προϊόν.  Εδώ,  μπροστά στο ψυγείο με τα διάφορα είδη φέτας του Σκλαβενίτη έκανα σαν χαζή.

Εντύπωση μου έκανε όμως και το πόσα νεύρα έχουμε στα ΜΜΕ το πρωί – αλήθεια γιατί τόσα νεύρα; Κάθε μέρα, κάποιος θα διαπληκτιστεί με κάποιον άλλον.

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου αρέσει ο αυθόρμητος ενικός. Μάλλον δεν μου αρέσει προς το παρόν, αλλά εντάξει, θα το συνηθίσω.

Οverall, είμαι χαρούμενη που είμαι εδώ. Πολύ χαρούμενη. ΕυΠό λοιπόν, προς το παρόν!

Λίγη Αθήνα 

*Λίγη Ιταλία, στο άμεσο μέλλον. Φιλιά!